สัมพันธ์ซ่อนรัก

บทนำ

พรืด
 เสียงสายลมที่พัดพาต้นไม้ กิ่งไม้ไปมา พร้อมกันกับพาก้อนเมฆหนากลุ่มก้อนสีดำทมึนที่กำลังลอยต่ำลงมาเรื่อยๆ 
ใต้ชายคาศาลาไม้สีขาว ปรากฎร่างสองร่างชายหญิงที่กำลังวิ่งมุ่งหน้ากันเข้ามาเพื่อหวังพากันหลบเม็ดฝนที่เริ่มตกลงกระทบใบหน้าของทั้งคู่ 
“-่าเอ้ย!ฝนลงมาเฉยเลย” เสียงสบสออกจากจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม 
“แกเป็นไงบ้างว่ะปิ่น ฉันบอกแกแล้วใช่มั่ยว่าอย่างใส่เสื้อสีขาวเวลาออกจากวิ่งไงว่ะ” ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวด้านข้างตัว พร้อมทั้งบ่นออกมาเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวที่มีเม็ดฝนเปียกจนสามารถมองทะลุผ่านจนเห็นเนื้อนวล 
“เอา ใส่สะที่หลังก็หัดซื้อสีอื่นบ้าง”ชายหนุ่มยังคงบ่นต่อ แม้จะถอดเสื้อแขนยางตัวนอกชุดกีฬาออกโยนไปทางหญิงสาว
“ขอบใจ ก็ฉันชอบสีขาวนี่หว่าแกก็รู้ พอใส่สีอื่นแล้วรู้สึกไม่ชินกับตัวเองเท่าไหร่” เธอรับเสื้อที่เขาโยนมาให้ ก่อนสวมทับเสื้อของตัวเอง พร้อมบอกกับชายหนุ่มด้วยเรื่องชุดที่เขามักบ่นให้เธอเสมอ
“เอ่อ…ไม้ ฉันกำลังจะหมั้นนะ”
“หมั้นกับผีเหรอว่ะ อย่างแกใครจะตาบอด แกอย่ามาหลอกฉันให้ยาก” ชายหนุ่มตอบ พร้อมจิกกัดเพื่อของตัวเอง ถึงแม้อันที่จริงแล้วเพื่อนของเขาถึงไม่ได้จัดอยู่ในหมวดสาวสวย แต่ด้วยดวงตากลมโตที่กระจ่างใสนั้นก็สามารถทำให้คนที่ได้จ้องมอง สามารถหันกลับมามองซ้ำได้อยู่เสมอ 
“แกอย่ามาจิกฉันนะไอ้ไม้ ครั้งนี้ฉันพูดจริงโว้ย แกยังจำที่ฉันเคยบอกแกเรื่องเพื่อนสนิทของพ่อสมัยยังเป็นทหารได้ป่ะ พวกท่านเคยมีสัญญากันว่าจะให้ลูกแต่งงานกันไง”
“แล้วไงว่ะ ไอ้สัญญาต้องเมานั่นเหรอ แกบอกเองนี่หว่า ว่ามันไร้สาระจะตาย แกอย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ฉันไม่หลงกลแกสะหรอก”
“ฉันพูดจริง พ่อกับแม่พูดกับฉันมาหลายครั้ง และก็นานแล้ว แกก็รู้ แต่ไม้ฉันอายุ 29 แล้ว แฟนก็ไม่มี แกก็รู้ว่าฉันอยากมีลูกมาตลอด และพี่แทนเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมโสด หน้าตาก็ไม่ดูได้ แถมยังรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พี่แทนเคยมาคุยเล่นๆกับฉันว่าถ้า30แล้วเราสองคนไม่มีใครจริงๆเราจะยอมตามใจพ่อแม่กันดู ตอนนี้อายุเราสองคนก็ไม่น้อยกันแล้ว เลยคิดกันว่าไหนๆก็รู้จักกันมานาน ก็หมั้นกันไปเลยแล้วกันไม่ต้องมาใช้เวลาทำความรู้จักกันหรอก”
หญิงสาวอธิบาย พร้อมลองมองซีดหน้าด้านข้างของเพื่อนสนิท 
“แกเอาจริงดิปิ่น”
“อือ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนิเนาะ”
“ไม่เป็นกับผีแกสิว่ะ”
“แล้วแกมาเสียงดังใส่ฉันทำไม”
“แต่แกไม่ได้รักชอบอะไรมันนี่หว่า แกจะมาหมั้นเพราะแก่แล้วนี้นะ แกปัญญาอ่อนป่ะปิ่น”
“เอิ่น ฉันปัญญาอ่อน แกพอใจยัง แล้วฉันจะไม่ใช้แค่หมั้นด้วยแกรู้ไว้ ฉันกับพี่แทนจะแต่งงานหลังจากหมั้นแล้วอีกสามเดือนข้างหน้า ฉันบอกแกเลย”เธอร้องตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่กำลังตกกระหน่ำลงมา 
ชายหนุ่มนิ่งพร้อมกับมองสีหน้าของเพื่อนสนิทของตน มองสบกับนัยน์ตาใสที่สะท้อนอารมณ์โกธรที่ฉายชัดออกมา ปิ่นลดาเป็นเช่นนี้เสมอ อารมณ์ต่างๆมักแสดงออกมาอย่างชัดเชนเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มันทำให้เขาเกิดความลังเลใจ 

หรือจริง! ชายหนุ่มเกิดความไม่มั่นใจ และไอ้ความไม่มั่นใจที่เกิดขึ้น เริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความรู้สึกไม่พอใจ ใช่ เขากำลังไม่พอใจอย่างมาก 
“ฮึ่ด แต่งงานงั้นเหรอ แกนี่ทางจะปัญญาอ่อนจริง จะแต่งงานเพราะแก่ นอกจากปัญญาอ่อนแล้วแกยังบ้าด้วยไหมว่ะ หา!” แต่งงานงั้นเหรอ ลองแต่งสิ ลองดู เขาตะโกนเสียงดังมากขึ้นเพื่อแข่งกับเสียงฝนและระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจของตัวเอง ความรู้สึกโกธรที่เขาเองก็ไม่เข้าใจมัน
“ไอ้ไม้ มันจะมากไปแล้วนะ ฉันจะแต่งเพราะอะไรมันก็เรื่องของฉัน แล้วแกเป็นบ้าอะไร มาตะโกนเสียงดังใส่ฉันแบบนี้หา ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ หรือแกไม่พอใจ”
“ไม่พอใจอะไร ฉันนี้นะไม่พอใจ เรื่องแต่งงานเรื่องหมั้นอะไรของแกหน่ะเหรอจะทำให้ฉันไม่พอใจ ไม่มีทาง แกได้ยินไหม มันไม่ได้สำคัญกับฉันเลย”
“นั่นสินะ มันคงไม่สำคัญกับแกจริงๆ” หญิงสาวตอบพร้อมกับดวงตาที่เริ่มแดง ก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนออกไปจากศาลา ทิ้งชายหนุ่มเพื่อนสนิทไว้ข้างหลัง
“โถโว้ย”ชายหนุ่มสบสออกมาอย่างอารมณ์เสีย